Oglas
Rođen je 13. maja 1881. godine i osnovnu školu završio u zlatiborskom selu Gostilju. 1899. godine prelazi u Beograd da bi završio gimnaziju, u prestonici se uključuje u organizovanje mladog radničkog pokreta u Kraljevini Srbiji. Čitav život je posvetio borbi za radnička i ljudska prava, socijalnu pravdu i građanske slobode.
Dimitrije Tucović se sa socijalističkim idejama upoznao u poslednjoj deceniji 19. veka još kao đak u Užičkoj gimnaziji – Realki, koja je tada bila rasadnik mladih levičara.
Tokom gimnazijskih dana naučio je nemački, koji će mu kasnije poslužiti kod prevođenja levičarskih tekstova i radova, pa su ga drugovi viđali kako „bez rečnika čita“ marksistički časopis Nova era.
Jedan od njegovih srednjoškolskih buntovničkih poteza koji je ostao zapisan, dogodio se kada je, na osnovu odluke Narodne skupštine 1898, između ostalih, ukinuta Užička realka.
Mladi Dimitrije je u znak protesta sa još nekoliko školskih drugova na krovu gimnazije okačio crnu zastavu na kojoj su bili ispisani simbolični stihovi.
Njegov otac Jevrem, pravoslavni sveštenik, isprva nije bio oduševljen saznanjem da mu je sin postao socijalista, ali se tome nije ni protivio, a kasnije čak to gledao i sa simpatijama.
Posle šest godina provedenih u Užicu, školovanje je nastavio u Beogradu 1899.
Istoriju mu je predavao čuveni pisac Stevan Sremac sa kojim se sukobio oko Francuske revolucije i Maksimilijana Robespjera – jednog od njenih viđenijih učesnika.
Posle završene gimnazije 1901, upisuje Pravni fakultet na Velikoj školi u Kapetan Mišinom zdanju, gde se danas nalazi Rektorat Univerziteta u Beogradu.
Kraljevinom Srbijom je tada vladao Aleksandar Obrenović, čiji su režim mnogi videli kao autokratski.
Zbog toga su 1903. organizovane velike martovske demonstracije, na kojima je Dimitrije Tucović održao „veliki vatreni govor“ pred okupljenim studentima i radnicima.
Posle ovog protesta, kada je nekoliko ljudi poginulo, za Tucovićem je raspisana poternica, pa je morao da se skloni u inostranstvo.
Zajedno sa ostalim optuženima pomilovan je odmah posle Majskog prevrata – državnog udara koji se dogodio u noći između 10. i 11. juna 1903. godine (po julijanskom kalendaru 28. i 29. maj).
Tada je grupa nezadovoljnih oficira ubila kralja Aleksandra Obrenovića i kraljicu Dragu.
Fakultet je završio 1906, poslednje ispite spremajući na odsluženju vojnog roka u Valjevu.
U osvit ratova za konačno oslobođenje balkanskih naroda, Dimitrije Tucović je na vrhuncu svoje političke karijere. Bez dlake na jeziku, kritikovao je politiku vladajuće dinastije, kako prema radnicima i seljacima, tako i prema okolnim narodima. Zbog svojih stavova o odnosu Kraljevine Srbije prema Albaniji u tadašnjoj i sadašnjoj istoriografiji pobrao je brojne kritike, često neopravdane i bez šireg konteksta istorijskih i društvenih događaja tog perioda. Ipak, i pored svog stava, bio je i ostao iskreni patriota.
Kada je Austrougarska izvršila aneksiju Bosne i Hercegovine, oštro se usprotivio svojim socijaldemokratskim saborcima iz Austrije, ukazujući da je politika njihove države, koju su zdušno podržavali, kolonijalna i porobljivačka.
Dimitrije Tucović je poginuo tokom Kolubarske bitke 20. novembra 1914.
Žal za izgubljenim saborcem izrazili su Karl Kaucki, Lav Trocki, bugarske socijaldemokrate i mnogi drugi.
Prvi put je sahranjen na mestu gde je poginuo, nedaleko od lajkovačkog sela Ćelije, potom su mu posmrtni ostaci preneti u selo Šušnjar, zatim na vojničko groblje Lazarevcu, pa u kriptu crkve Svetog Dimitrija.
Komunističke vlasti su ubrzo posle raskola Josipa Broza Tita i Josifa Staljina, 1949. premestile njegov grob na trg Slavija u Beogradu.
Poslednje sahranjivanje socijalističkog pionira dogodilo se 2016. godine kada su njegovi posmrtni ostaci preneti u Aleju velikana na Novom groblju u Beogradu.