Kada je papa Benedikt XVI pre deset godina rekao da Katolička crkva ne sme biti sekularna, poruka je primljena kao kritika sistema crkvenog poreza kakav važi u Nemačkoj. Crkva, smatrao je papa, ne treba koristiti državne institucije kako bi izbegla iskušenje korupcije.
Pročitajte još:
Naime, Katolička i Evangelička crkva u Nemačkoj postupaju po principu „pričest za novac“, te se kao pravi vernici tretiraju se samo oni koji plaćaju crkveni porez. To se kosi s biblijskom predajom i kanonskim pravom Crkve.
Ali, danas znamo da je papa mislio na nešto sasvim drugo.
Za Josefa Racingera, bivšeg papu, prava Crkva nije mogla biti narodna crkva. Jer, u narodu ima raznih stavova koji su svi opterećeni relativnim duhom vremena. U Katoličkoj crkvi pak bilo je mesta samo za apsolutnu istinu. Prema papi Benediktu, bolje da crkva bude mala skupina, nego da za jotu odstupi od prave istine.
„Mala skupina“ je eufemizam za sektu. U poslednjih deset godina Katolička crkva stigla je u predvorje sekte i to baš pod papom Franjom, koji politički i teološki stoji na suprotnom kraju crkvenog spektra u odnosu na svog prethodnika.
Pročitajte i:
Pod papom iz Argentine, tvrdolinijaši u Vatikanu prigrabili su monopol na svoju sektašku istinu i od nje načinili jedinu moguću poziciju Crkve.
Žene ne mogu biti sveštenice, jer pričest iz ženske ruke nije Bogu drag. Razvedeni, pa opet oženjeni ne mogu se pričestiti, jer je to zbunjujuće Božjem oku. Naravno da homoseksualni parovi ne mogu biti venčani u Crkvi, a sada je iz Vatikana poručeno da ne mogu biti ni blagosiljani, jer Bog ne odobrava greh.
Prokleti su i svi koji uz pomoć moderne medicine dobiju potomstvo ili oni koji žele dostojanstvenu smrt uz pomoć lekara, umesto da trpe nesnosne bolove na kraju života.
„Bog to ne želi. Bog vas ne želi“, svima njima poručuje Rim.
Tako se nekada divovska Crkva dobija status sekte. U Latinskoj Americi već je izgubila oko polovinu vernika koji su prešli u slobodne crkve.
U mnogim delovima Europe crkva gotovo ne postoji. Najviše desetak odsto vernika dolazi nedjeljom na misu i svake nedjelje sve ih je manje.
Kako nemaju doslovno pravo glasa u Crkvi, vernici se izjašnjavaju odlaskom kroz crkvena vrata, kroz koja se ne vraćaju.
Hiper-produhovljene tvrdolinijaše u Vatikanu to ne može pokolebati, oni doslovno čitaju Evanđelje po Mateju,“Mnogi su zvani, ali je malo odabranih“.
Crkva se kreće izvan okvira koje ustav garantuje crkvenim zajednicama. Sme li slobodna država financijski pomagati crkvu, koja odbija jednakost svih ljudi, njihovo dostojanstvo i prava koja iz toga proizlaze? Svakako da ne sme. U katoličkoj veri muškarci i žene nisu ravnopravni, a diskrimišu se i na osnovi porodičnog statusa i seksualne orijentacije.
Ako je tačno da Bog ne blagoslovljava greh, onda ni sveštenici, ni velikodostojnici, pa ni sama Crkva više nemaju Božiji blagoslov. Jer gresi Crkve su preveliki, a samodopadljivost Vatikana neozbiljna i bezobrazna.
„Smrvite bestidnicu“, pozivao je još Voltaire na rušenje licemerne crkve svog vremena. Taj poziv i danas važi.
Za trideset godina će, recimo u Nemačkoj, u svakom gradu i svakom selu stajati arhitektonski lepe koncertne dvorane, restorani ili klubovi. A deca će pitati roditelje šta su te šarene figure na prozorima tih građevina.
BONUS VIDEO:
***
Pratite nas i na društvenim mrežama:
Koje je tvoje mišljenje o ovoj temi?
Ostavi prvi komentar