1
Prošle su dve godine od kada se Siniša Mihajlović preselio u večnost. Ipak, ni u jednom trenutku nije bio zaboravljen.
Siniša Mihajlović je preminuo 16. decembra 2022. godine nakon višegodišnje borbe sa leukemijom. Dan posle kojeg više ništa nije bilo isto će tako ostati večno zabeležen nakon što je svet potresla šokantna vest o njegovoj smrti.
Legenda Crvene zvezde i svetskog fudbala sahranjen je tri dana kasnije u Rimu nakon komemoracije na kojoj su prisustvovali brojni prijatelji, fanovi i legende svetskog fudbala koje su imale priiku da ga upoznaju.
PROČITAJTE JOŠ
Opelo nekadašnjem igraču Crvene zvezde, Lacija i Intera i selektoru Srbije je održano u bazilici Sveta Marija, anđeli i mučenici.
Po okončanju službe, kovčeg sa telom fudbalskog i trenerskog asa do kola su nosili, između ostalih, Dejan Stanković, Mihajlovićev kum i nekadašnji saigrač iz reprezentacije i Lacija, i Marko Arnautović, koga je Mihajlović trenirao u Bolonji.
Uz navijačku pesmu, šalove i dimove u bojama klubova za koje je igrao i koje je kao trener vodio, Mihajlović je iz bazilike ispraćen na groblje gde je sahranjen u krugu porodice.
Opelu su prisustvovali njegovi drugovi iz reprezentacije Vladimir Jugović, Slaviša Jokanović, Zoran Mirković, Dragan Stojković Piksi i veliki broj kolega, fudbalskih zvaničnika i funkcionera, a venac su poslali i nekadašnji hrvatski reprezentativci Robert Prosinečki i Zvonimir Boban.
Mihajlović se od jula 2019. godine borio sa leukemijom. U jednom trenutku stanje mu je bilo bolje, pa se vratio trenerskom poslu u Bolonji, ali bolest se ponovo vratila.
Siniša Mihajlović rođen je 20. februara 1969. godine u u vukovarskom Borovu naselju. Posle neuspele probe u zagrebačkom Dinamu profesionalnu karijeru je počeo u novosadskoj Vojvodini. Sportski direktor Milorad Kosanović je tada iskusnom timu pridodao nekoliko talentovanih igrača poput Slaviše Jokanovića, Budimira Vujačića i Miroslava Tanjge i pod vođstvom Ljupka Petrovića osvojena je titula prvaka Jugoslavije.
Petrović je potom preuzeo Crvenu zvezdu i decembra 1990. doveo Mihajlovića u Ljutice Bogdana za obeštećenje od u to vreme ogromnih 1.000.000 maraka.
Navijači Crvene zvezde pamte njegov gol protiv Bajerna iz Minhena u polufinalu Kupa šampiona, kao i gol koji je postigao u penal seriji finala u Bariju, protiv Olimpika iz Marseja.
Blistao je i u Tokiju u meču Interkontinentalnog kupa protiv čileanskog Kola Kola.
Sa crveno-belima imao je ugovor na četiri godine, ali je nakon dve godine, sa peharima Kupa evropskih šampiona, Interkontinentalnog Kupa i dve titule u prvenstvu Jugoslavije na leto 1992. otišao u Romu koju je tada trenirao Vujadin Boškov.
Kasnije će o dve sezone koliko je proveo u Romi pričati da su mu bile najgore u karijeri. Ipak, tada ga je Boškov iz veznog reda premestio na poziciju levog beka. Siniša je uspeo da zadrži mesto startera iako su tada u prvih 11 mogla da igraju samo trojica stranca, a uz njega u ekipi su bili i Aldair, Tomas Hesler, Klaudio Kaniđa i Abel Balbo.
Nezadovoljan statusom u klubu 1994. prešao je u Sampdoriju u kojoj je opet zaigrao sa saigračem iz Zvezde Vladimirom Jugovićem, ali je zbog relativno loših rezultata ekipe po isteku ugovora napustio Đenovu.
NE PROPUSTITE
U letnjem prelaznom roku 1998. godine, nakon Svetskog prvenstva u Francuskoj na kome je SR Jugoslavija u osmini finala ispala od Holandije Mihajlović odlazi u tada moćni Lacio i već u avgusto osvojio Superkup Italije. U ekipu je stigao i Dejan Stanković i naredne godine Lacio je osvojio Kup pobednika kupova, poslednje izdanje tog evropskog takmičenja, a te 1999. i UEFA Superkup pobedom nad Mančester junajtedom.
Već u sledećoj, sezoni 1999/2000 Lacio je bio najbolji u Seriji A i Kupu. Te godine Mihajlović je sa Jugoslavijom igrao i Evropsko prvenstvo, a poslednji pehar u dresu rimskog kluba podigao je 2004. u finalu Kupa protiv Juventusa.
Odmah posle toga preselio se u Milano u kome je kao jedan od najiskusnijih uz velikog prijatelja Roberta Mančinija vodio Inter do pehara Serije A, dva trofeja u Kupu i jednog u Superkupu.
Siniša Mihajlović je igrao za mladu reprezentaciju Jugoslavije sa kojom je 1990. osvojio drugo mesto u Evropi. Za najbolji nacionalni tim debitovao je 1991. godine i odigrao 63 utakmice, postigao je deset golova. Bio je učesnik Svetskog prvenstva u Francuskoj 1998. i prvenstva Evrope, dve godine kasnije u Belgiji i Holandiji.
Igračku karijeru završio je oproštajnom utakmicom u Novom Sadu 28. maja 2007. godine.
Ostaće upamćen kao veliki šampion, igrač „zlatne levice“, kao jedan od najboljih izvođača slobodnih udaraca u svetu. On i Đuzepe Sinjori su jedini igrači u istoriji Serije A koji su postigli tri gola na jednom meču iz slobodnih udaraca.
Siniša Mihajlović drži rekord, zajedno sa Andreom Pirlom, po broju postignutih golova u Seriji A iz slobodnih udaraca (28). Mihajlović je postao počasni građanin Bolonje 2019. godine.
Odmah nakon završetka igračke karijere započeo je trenersku, kao Mančinijev asistent i tu se zadržao dok Masimo Morati nije otpustio šefa struke kako bi doveo Žozea Murinja. Mihajlović je tada otpočeo samostalnu karijeru, na Apeninima je vodio Bolonju, Kataniju, Fjorentinu, Milan, Torino, ne devet dana lisabonski Sporting i opet Bolonju u kojoj ga je bolest i stigla.
Od maja 2012. do oktobra 2013. bio je selektor Srbije, ali je otišao sa te funkcije nakon što u konkurenciji Begije i Hrvatske nije uspeo da izbori plasman na Svetsko prvenstvo u Brazilu.
Iza Mihajlovića su ostali supruga Arijana i petoro dece, Viktorija, Virdžinija, Miroslav, Dušan i Nikolas.
BONUS VIDEO Nova.rs u muzeju Intera i Milana
