Gostujući juče ujutru na N1 televiziji povodom obeležavanja stotog rođendana lista Borba i najavljujući izložbu i tribinu “To je bila BORBA, sve ostalo je posao” (u subotu 19. februara u 13 časova u “Dorćol Platzu”), pokušao sam da objasnim zašto je važan period koji mnogi nazivaju “Stašina Borba”.

Ime Stanislava Marinkovića prvi put se pojavljuje na naslovnoj strani Borbe u utorak 15. jula 1986. kad je na položaju glavnog i odgovornog urednika zamenio kolegu Zdravka Čolića, svojevremeno urednika sarajevskog Oslobođenja. Pošto ta promena tog dana nije ničim zabeležena u novinama, nisu retki koji misle da je u to vreme pozicija na čelu jedinog štampanog saveznog glasila smatrana osrednjom političkom funkcijom.

Borba je u to vreme izlazila u 19.000 primeraka, od čega je najveći broj odlazio u kasarne JNA i na adrese državnih institucija i živela je od dotacija iz saveznog budžeta i internih dotacija u okviru tada jedinstvene NIGRO Borba.

Pet godina kasnije Borba, uz laskava priznanja “List godine 1987” i “List istine”, prvi put u svojoj istoriji uspeva da dve godine zaredom (1991. i 1992.) živi od sopstvenih prihoda, a tiraž od 135.000 primeraka posle događaja od 9. marta 1991. ostaće zapamćen kao normalna posledica uređivačke orijentacije i profesionalne hrabrosti ekipe koju je okupio i do svoje smrti vodio Staša Marinković.

“Nekoliko je uređivačkih novina, koje su Borbu učinile savremenom novinom. Pre svih, ističem naše opredeljenje da istinito, nepristrasno, precizno, pravovremeno i objektivno informišemo čitaoce o svemu što se dešava u svetu. Ali i u zemlji, kako nakon čitanja Borbe ne bi morao da uzima druge novine ili da od tri lista sastavlja celinu onoga što se desilo u Jugoslaviji. Dalje, Borba je odustala od onih komentara uopštenog tipa, nastojeći da serioznim komentarima rasvetli stvari iz više uglova i da govoreći otvoreno, koncizno i sveobuhvatno ukaže i na dalji razvoj događaja i na moguća rešenja”,, rekao je Marinković, kad mu je 1988. tada jedinstveno Udruženje novinara Srbije dodelilo prestižnu nagradu “Dimitrije Davidović”.

U tom periodu stranice Borbe otvorene su umnijim glavama iz cele zemlje. “Mislim da nema novina koje se mogu pohvaliti sa više priloga koje su napisali umetnici, književnici, političari, naučnici i novinari od neospornog jugoslovenskog autoriteta”, govorio je Marinković.

Opstanak SFR Jugoslavije bio je jedan od temeljaca Borbinog postojanja kao saveznog glasila, pa bi se, iz tog ugla gledano, danas moglo postaviti pitanje njene uspešnosti: nema Jugoslavije, nema Saveza komunista, bratstvo i jedinstvo nestalo je u krvavom piru nacionalističkih strasti i građanskog rata, nema samoupravljanja, društvene svojine i udruženog rada, zaboravljena je nesvrstana spoljna politika…

Da bi se sve to ostvarilo bilo je, između ostalog, potrebno i ućutkati Borbu. Staša Marinković umro je 26. decembra 1989. a pet godina kasnije upadom “julovaca” (24. decembra 1994.) praktično je nestalo i sve ono zbog čega se čitav period pamti kao “Stašina Borba”.

***

Pratite nas i na društvenim mrežama:

Facebook

Twitter

Instagram