Sveprisutnog zamenika gradonačelnika nazivam beogradski Iznogud, po ambicioznom bagdadskom velikom veziru iz čuvenog stripa (autori Rene Gošini i Žan Tabari). Njegovo ime izvedeno je iz engleskog “he’s no good”, a karakter i sve što čini iz rečenice “Hoću da postanem kalif mesto kalifa”.

U mračnim planovima Iznoguda iz stripa revnosno učestvuje i priglupi sluga Dil-el-tant. Beogradski Iznogud je uglavnom “sam svoj majstor”, pa će na kraju ispasti samo to. Diletant, što se u savremenom jeziku obično koristi za aljkavu i neposvećenu osobu, koja se određenim poslom bavi površno i nemarno.

Zato su ne malo iznenađenje izazvale izjave legendarnog košarkaškog trenera Duška Vujoševića, inače prvog na listi koalicije “Ajmo ljudi” za beogradske izbore, da bi, ako njihova koalicija pobedi, on želeo da bude “zamenik gradonačelnika”.

Erudita, kolekcionar ozbiljne zbirke slika, harizmatičan, potpuno autohtoni lik, iskren, neposredan, sa integritetom kao stena, osvajač trofeja, napravio desetine vrhunskih igrača, obožavan od pravih “partizanovaca”, poštovan od poštenih u protivničkim taborima… Ima Vujošević i ličnih razloga da pominje “Neđinog najboljeg prijatelja” (onog što šalje pare u Marinkovu baru), ali u tom potkecivanju ima i ozbiljne politike.

Ponajviše zbog ukazivanja na najslabiju kariku naprednjačkog gazdovanja Beogradom, jer o pola toga što se po prestonici radi nisu ni pitani nevidljivi gradonačelnik i njegov zamenik, a drugu polovinu je ovaj drugi radio sam, naturajući to svima na nos. Zbog toga je u krajnjoj liniji u SNS bazen uskočio Šapić…

Neko je ovih dana napisao da su “Vladan, Dobrica i Dule tri stuba pobede opozicije u Beogradu”, a ja bih samo dodao da upravo zbog toga više ne postoji izgovor “nemam za koga da glasam”!