Na zvaničnoj stranici Interpola stoje 104 crvene poternice, za isto toliko osoba koje su optužene ili već osuđene u odsustvu za ratne zločine počinjene na teritoriji Bosne i Hercegovine. Od njih, najmanje deset se “krije” u Srbiji gde normalno žive i rade, bez ikakvog straha da će odgovarati za teška zlodela koja im se stavljaju na teret, znajući da ih u Srbiji zvanično niko ni ne traži. Za sve njih važi da su navodno “nedostupni organima gonjenja”, koji ih očigledno ne traže tamo gde ih svi mogu videti: po kafanama, privatnim proslavama, pa čak i u pojedinim televizijskim emisijama.
Ljuban Ećim
Za Arkanovim kumom Ljubanom Ećimom sud BiH je raspisao crvenu Interpolovu poternicu “zbog postojanja osnovane sumnje da je počinio krivično delo zločin protiv čovečnosti”. I dok je navodno “nedostupan” organima gonjenja, Ećim
danas stanuje u Beogradu, gde često i zapeva sa kumom na privatnim slavljima, što je zabeleženo i videosnimkom.
Ećimu se stavlja na teret da je 1992. godine učestvovao u “čišćenju” nesrpskog stanovništa sa područja Kotor Varoši, gde se ni nakon 30 godina ne zna sudbina 280 Bošnjaka i Hrvata koji su “nestali” u ovom periodu. Među njima je i porodica
Safije Husić.
„Sina, muža, komšije, familiju – sve sam izgubila. Nikoga nema, ostala sam sama… Želim da nam daju naše kosti da ih sahranimo i da znamo gdje su. To mi je želja najveća“.
Mirko Todorović Banana
Sud Bosne i Hercegovine osudio je Mirka Todorovića Bananu na 13 godina zatvora zbog ratnih zločina u Bratuncu. Prema presudi, Todorović je zajedno sa još petoricom 20. maja 1992. godine učestvovao u hapšenju 14 civila bošnjačke nacionalnosti koje su prvo opljačkali, a potom “odveli do padine prema obližnjem otoku gde su ih poredali leđima okrenutim prema potoku, a zatim na iste pucali, usled čega su njihova tela padala u potok i tom prilikom usled pogodaka iz vatrenog oružja smrtno su stradali Hamid Alić, Halima Alić, Munib Sulejmanović, Fadil Sulejmanović, Hajrudin Hasanović, Hamed Velić, Hamedina Ramić”.
Mirko Todorović Banana je pobegao iz BiH pre izricanja presude, od kada se, prema pisanju bosanskih medija, nalazi u Srbiji.
Momir Savić
Zbog zločina počinjenih 1992. u Višegradu, Momir Savić osuđen je 2009. godine na 18 godina zatvora. Tokom suđenja je i dalje živeo u Višegradu, odakle je nestao na dan kada mu se izricala presuda. Prema rečima njegovog advokata, tog jutra Savić je krenuo u Sarajevo na izricanje presude, na koje nikada nije stigao “zbog kvara na autu”.
Sud BiH za njim je raspisao poternicu, ali od tada mu se gubi svaki trag i to, prema pisanju bosankih medija, upravo u Srbiji. Savić je osuđen što je od aprila do septembra 1992. godine, prvo kao pripadnik “neutvrđene paravojne formacije”, a potom kao komandir Treće čete Višegradske brigade Vojske Republike Srpske (VRS), učestvovao u hapšenjima, proterivanjima, maltretiranjima i ubistvima civila s područja Višegrada i Rudog”.
Takođe, tereti se i za “izdvajanje grupe bošnjačkih civila iz naselja Dušće koji su 13. juna 1992. godine u jednoj štali ustreljeni i spaljeni. Na izricanju presude Saviću prisustvovalo je nekoliko članica Udruženja “Žena žrtva rata” iz Višegrada, među njima i Hajrija Kos, jedna od svedokinja Tužilaštva tokom suđenja Saviću, kojoj je pozlilo u sudnici. Kos je, kako je svedočila, u Višegradu izgubila oca, a za sudbinu majke, sestre i njene dece ni danas ne zna.
Milisav Gavrić
Ratni zamenik komandira Policijske stanice Srebrenica Milisav Gavrić još je jedan od optuženika sa interpolovom poternicim, koji je u Srbiji “nedostupan organima gonjenja”. Dok mu se na teret stavlja da je učestvovao u “nestancima” bošnjačkih civila iz Potočara i Srebrenice, od kojih je jedan pronađen kasniije u masovnoj grobnici nadomak Srebrenice, Gavrić je gostovao u emisiji “Parovi”.
”Poslije rata u Bosni, gdje sam radio kao policajac, imao sam mnoge traume. Kad sam počeo da gledam “Parove”, počeo sam da se unosim u sve likove ovog serijala, što me je potpuno opustilo, i to do te mere da mi lekovi više nisu potrebni.
Sada uopšte ne pijem lekove, leče me “Parovi” , kazao je tada Milisav Gavrić.
U Srebrenici je počinjen genocid nad bošnjačkim stanovništvom. U Memorijalnom centru Potočari, sahranjeni su ostaci 8.372 žrtava, uz napomenu da “ovaj broj nije konačan”.
Polemiš i “Maljić”
Uprkos poternici ni Milorad Mišo Pelemiš, komadant zloglasnog Desetog diverzantskog odreda čiji će pripadnici 16. jula 1995. streljati najmanje 1.200 srebreničkih Bošnjaka, se nije krio u Srbiji, već je uživao u slobodi i medijskoj pažnji. Preminuo je u aprilu ove godine. Deseti diverzantski odred formiran je u oktobru 1994., a prema presudama, vojnici koji su ga činili bili su pažljivo odabrani. Stavljen je na raspolaganje Ratku Mladiću, s kojim su vojnici potpisali ugovor o profesionalnom angažmanu, za koji su bili plaćeni. U napad na Srebrenicu u sklopu operacije “Krivaja 95” pripadnici odreda 11. jula 1995. u jutarnjim satima ulaze u grad i zatiču civile koji nisu pružali otpor. Prema svedočenju Dražena Erdemovića, jednog od optuženih pred Haškim tribunalom, komadant Pelemiš je tada “naredio vojniku Zoranu zvanom
Maljić da ubije 30-godišnjeg civila, što je ovaj i učinio”.
“Znam samo da je komandant izdao naređenje da ga ovaj naš zakolje, ubije”, rekao je Erdemović. Vojnik Zoran Obrenović, koji je nadimak “Maljić” stekao jer je žrtve ubijao udarcem maljem u glavu, takođe se nalazi na međunarodnoj poternici.
I u Srbiji.
Pratite nas i na društvenim mrežama:
Koje je tvoje mišljenje o ovoj temi?
Učestvuj u diskusiji ili pročitaj komentare