Stokholmski sindrom je definisao švedski psihijatar i kriminolog Nils Bejerot, 1973. godine. Nazvan je po gradu u kome se odigrala neuspela pljačka banke. Stokholmski sindrom se određuje kao emocionalno vezivanje žrtve za otmičara.

Do ovakvog, paradoksalnog, odnosa dolazi usled nagona za preživljavanjem u uslovima egzistencijalne ugroženosti. Iako oteta, žrtva nalazi opravdanje za postupanje otmičara, odbija saradnju sa policijom i posle oslobađanja.

Što vreme zatočeništva duže traje, taoci su sve privrženiji otmičarima, sprečavajući čak i pomoć sa strane. “Ljubav” koja se razvija između taoca i otmičara, uporediva je sa incestnim odnosom, porodičnim nasiljem…