2
Italija je jedina velika zemlja na Starom kontinentu koja nije imala ženu za premijera ili šefa države. Štaviše, samo je jedna žena u tromilenijumskoj istoriji Rima bila na čelu jedne države čija je prestonica bio Večni grad. Prema legendi, reč je o papesi Jovani koja je u istorijskim knjigama zavedena kao papa Jovan VIII.
U republikanskoj istoriji Italije, od momenta kada su žene dobile pravo glasa i da budu birane, posle Drugog svetskog rata, nijedna nije bila ni blizu mogućnosti da bude izabrana za premijerkru. Mnogo je veća šansa da desnica pobedi u Italiji, nego da Đorđa Meloni postane prva žena na čelu italijanske vlade i pored toga što se nalazi na čelu najjače stranke, barem po rezultatima ispitivanja javnog mnjenja, na političkoj pozornici Druge republike.
Nema sumnje da bi Silvio Berluskoni i Mateo Salvini već postavljali bilborde i zatrpavali propagandni prostor na internetu i televizijama sa sloganom “Berluskoni premijer” ili “Salvini premijer” da su njihove partije Forca Italija i Liga u poziciji Braće Italije, pozivajući se na nepisano pravilo unutar koalicije desnog centra da premijera daje najjača stranka.
Za Berluskonija i Salvinija je noćna mora da vide predizborni propagandni materijal sa natpisom “Meloni premijerka”, a kamoli da liderka Braće Italije nasledi Marija Dragija u palati Kiđi i da diktira program buduće vlade desnog centra.
U očima Berluskonija Melonijeva je još uvek devojčica koju je on sa tek napunjenih 30 godina postavio za ministarku u svojoj četvrtoj vladi 2008. godine omogućavajući joj da ponese laskavu titulu najmlađe ministarke u istoriji Italije. Salvini još uvek ne može da se oslobodi mamurluka u poslednje dve godine tokom kojih su njegova Liga i Braća Italije zamenili mesta, odnosno Meloni je uspela da uzme više od polovine biračkog tela koje je glasalo za Ligu na izborima za Evropski parlament 2019. godine i stigne do 24 odsto podrške među glasačima.
Dvadeset godina je Berluskoni bio neprikosnoveni lider desnog centra s obzirom na to da je Forca Italija, sve do pravosnažne presude i privremenog gubitka političkih prava 2013. godine, imala duplo više glasova nego Nacionalni savez (preteča Braće Italije) i Liga sever. Takođe, zahvaljujući novcu, poslovno-medijskoj imperiji i činjenici da ja malo onih koje nije zadužio nekom uslugom, Berluskoni i danas, uprkos godinama i slabijem rejtingu svoje stranke, nastupa kao neko ko povlači konce i diktira agendu desnog centra.
Salvini je iskoristio vrtoglavi pad Forca Italije i činjenicu da je partija Braće Italije bila u povoju da zameni separatističku i regionalnu ideologiju Lige u suverenističko-populističku, što mu je omogućilo da 2018. godine bude prvi lider na desnici koji je osvojio više glasova od Berluskonija a zatim i da trijumfuje na izborima za Evropski parlament. Bivši ministar unutrašnjih poslova i lilder ligaša je proćerdao serijom pogrešnih poteza dobar deo političkog kapitala koji je spremno dočekala i preuzela Meloni zauzimajući prazan prostor na desnici koji je ostao posle gašenja Nacionalnog saveza.
Berluskoni i Salvini nisu nikada priznali lidersku ulogu Melonijevoj u prethodnih godinu i po dana, odnosno od momenta kad je stranka Braća Italije postala, po svim anketama, ubedljivo najjača stranka desno od centra. Njima i dalje nije jasno kako je Melonijeva u krugu od deset godina uspela da podign stranku koja je na prvom nastupu 2013. godine osvojila dva posto glasova, a danas uživa podršku četvrtine biračkog tela.
Ironija sudbine je da je Berluskoni direktno kumovao rađanju Braće Italije otkazivanjem preliminarnih izbora u tadašnjoj političkoj formaciji desnog centra Narod slobode nastao fuzijom Forca Italije, Nacionalnog saveza i manjih stranaka na centru i desnici.
Melonijeva i njena siva eminencija Gvido Krozeto su bili kandidati na tom partijskom izjašnjavanju. Razočarani odlukom Berluskonija prelomili su da osnuju novu partiju. Kuriozitet je da Melonijeva i Krozeto dolaze iz dijametralnih političkih familija: Melonijeva je odrasla uz Đorđa Almirantea i Đanfranka Finija, u porodici u kojoj se nije krila nostalgija za Benitom Musolinijem, dok je Krozeto bio član Hrišćanske demokratije a zatim najliberalnijeg krila Forca Italije.
Kao što iza svakog jakog političara stoji jaka žena, tako se i iza svake jake žene krije lucidni muškarac. Krozeto nije samo gromobran za Melonijevu od optužbi za nostalgiju za fašističkim periodom, potiče iz partizanske porodice, već je i njen najbliži savetnik, jedini u partiji koji može da joj protivreči, uvek i svuda, čak i javno.
Serija poteza Melonijeve koji demontiraju optužbe za neofašizam ili nostalgiju za Musolinijem proizvod su strategije Krozeta za osvajanje vlasti. I pored toga što je Italija članica EU, NATO i G7, svaka vlast u Rimu pored unutrašnjeg legitimiteta koji se ogleda u izbornoj volji građana, mora da obezbedi i međunarodni legitimitet koji se račva u dva pravca. Prvi se odnosi na geopolitičke aspekte i neophodno je da vlada u Rimu bude na liniji Vašingtona, između ostalog i zato što se na Apeninskom poluostrvu nalazi nekoliko važnih američkih vojnih baza. Druga je ekonomsko-monetarnog karaktera jer je krajnje je rizično da se u Rimu ustoliči antievropska i anti-evro vlast imajući u vidu javni dug Italije od blizu 150 odsto bruto društvenog proizvoda, odnosno 3000 milijardi evra.
Upravo je Krozeto tkao odnose za račun Melonijeve sa Vašingtonom, Briselom i Frankfurtom kako bi kvalifikovao i akreditovao liderku Braće Italije kao adekvatnu za premijersku fotelju u palati Kiđi u međunarodnim centrima moći. U tom kontekstu treba interpretirati atlantizam Melonijeve koji se reflektuje kroz privilegovane odnose sa Vašingtonom, posebno s republikanskim establišmentom koji se ne prepoznaje u Donaldu Trampu, podršku NATO i Ukrajini u borbi protiv ruskih agresora i članstvu u familiji evrpskih konzervativaca koji su osnovali torijevci (dok je UK bilo u EU) i poljski klero-populisti i rusofobi iz partije Jaroslava Kačinjskog Pravo i pravda.
Rečju, poruka Melonijeve je vrlo jednostavna: ne dovodi u pitanje EU, evrozonu, NATO i stubove na kojima počiva današnja EU, bez ako i ali je na strani Ukrajine i protiv je širena kineskog uticaja na Starom kontinentu. Međutim, jasno je da sa Melonijevom u palati Kiđi, neće biti realno očekivati nastavak a kamoli ubrzanje procesa federalizacije EU. Da bi se razumela suština političke filozofije Đorđe Meloni najbolji primer je Margaret Tačer.
Jedina bitna razlika između Čelične ledi i italijanske političarke je u ekonomskoj sferi: bivša britanska premijera je bila krajnje liberalna u ekonomskoj politici, dok se Melonijeva zalaže za državni intervencionizam, odnosno u tom aspektu je bliža nekadašnjem francuskom predsedniku Fransoa Miteranu. Ako bi baš želeli da ih smestimo u precizno definisane porodice Tačer je pripadala konzervativnom liberalizmu a Meloni konzervativnom socijalizmu.
PROČITAJTE JOŠ:
Od skraćivanja mandata aktuelnom sazivu Parlamenta i raspisivanja izbora za 25. septembar, tandem Berluskoni-Salvini prevashodno radi na realizaciji plana da spreče Melonijevu da uđe u palatu Kiđi, ponašajući se kao da za njih nije važilo pravilo da budu kandidati za premijera kada su njihove stranke bile najjače u porodici desnog centra. Oni već danima preko svojih “megafona” i “trbuhozboraca”, izlaze sa raznim teorijama kako bi trebalo izabrati kandidata premijera desnog centra: od toga da ne treba izlaziti sa imenom budućeg premijera pre nego što izbori budu završeni do pozivanja lidera desnog centra da prepuste izabranim poslanicima u Kameri i Senatu da predlože ime novog mandatara.
Dakle, Melonijeva i pored eksponencijalnog rasta podrške u biračkom telu se nalazi u veoma nezavidnoj poziciji jer protiv nje rade njeni koalicioni partneri, italijanski levi centar koji je već počeo da koristi svaku povoljnu priliku da je defiiniše kao nostalgičarku za fašističkim vremenima, dok ju je međunarodna štampa, posebno britanska i američka, dočekala na nož definišući je kao neofašistu sa kojom na vlasti Italiju čekaju turobna vremena.
Problem Melonijeve nije fašizam. Dosta toga negativnog može da se kaže o Melonijevoj, ali ne da je neofašista. Kritični aspekti vlade predvođene Melonijevom bili bi mnogo više ekonomske prirode zbog njenog konzervativnog socijalizma i odnos prema EU, jer, kao što rekosmo, Melonijeva neće direktno rušiti EU, ali neće ništa raditi na produbljivanju integracija i na federalizaciji što je samo drugi način, suptuliniji, da se urušava EU.
BONUS VIDEO: Makron, Šolc i Dragi u Kijevu: Podele oko toga kuda ide rat i kako ga okončati
***
Pratite nas i na društvenim mrežama:
Pratite nas na Google News
