2
Vaterpolisti Srbije pobedom nad Španijom obezbedili su plasman u 10. finale Olimpijskih igara u istoriji reprezentativnog vaterpola.
Rival će biti Grčka, a meč je zakazan za 9:30 po vremenu u Srbiji.
PROČITAJTE JOŠ...
Na dosadašnjih devet finala reprezentacije nekada Jugoslavije, a sada Srbije četiri puta su osvojili zlato (1968. u Meksiko Sitiju, 1984. u Los Anđelesu, 1988. u Seulu i 2016. u Rio de Žaneiru), dok su pet puta finale završili porazom (1952. u Helsinkiju, 1956. u Melburnu, 1964. u Tokiju, 1980. u Moskvi, i 2004. u Atini).
U ovom tekstu podsetićemo se tih devet finalnih mečeva pre utakmice koja će biti odigrana poslednjeg, 16. dana Olimpijskih igara u Tokiju, kojom će se velikani poput Filipa Filipovića, Andrije Prlainovića i mnogih drugih oprostiti od kapice reprezentacije Srbije.
1952 (Helsinki)
Vaterpolo na turniru 1952. u Helsinkiju igran je po principu grupa, pa je nakon grupne faze usledila polufinalna grupa, a zatim i finalna, gde su rivali bili Mađarska, Italija i Sjedinjene Američke Države.
Prvi meč odigran 31. jula završen je remijem, 2:2 protiv Mađara, potom su Sjedinjene Američke Države poražene sa 4:2 1. avgusta, dok je dan kasnije protiv Italije nakon preokreta zabeležena pobeda od 3:1.
Ipak, to je bilo dovoljno za srebro, jer su Mađari turnir završili sa gol-razlikom +9, čime su došli do zlata.
Sastav Jugoslavije
Veljko Bakašun, Marko Brainović, Vladimir Ivković, Zdravko Ježić, Zdravko Kovačić, Ivo Kurtini, Lovro Radonjić, Ivo Štakula, Boško Vuksanović
1956 (Melburn)
Četiri godine posle Helsinkija, turnir u Australiji doneo je promenu, pa je tako odmah posle grupne faze stvorena finalna grupa sa šest ekipa. Jugoslavija je na početku pregazila SAD sa 5:1, potom je remizirala sa Nemačkom 2:2, savladana je Italija 2:1, pa je pitanje šampiona rešeno u poslednjem kolu. Pobeda bi donela zlato Jugoslaviji, ali je uprkos tome trijumf zabeležila Mađarska (2:1) i sa 10 bodova stigla do titule, dok je Jugoslavija sa 7 ostala na drugom mestu.
Sastav Jugoslavije
Zdravko Kovačić, Juraj Amšel, Ivo Cipci, Hrvoje Kačić, Marijan Žužej, Boško Vuksanović, Vlado Ivković, Lovro Radonjić, Ivo Štakula, Tomislav Franjković, Zdravko Ježić
1964 (Tokio)
Prve Igre održane u prestonici Japana obeležio je ponovo dvoboj Jugoslavije i Mađarske. Obe selekcije su bez većih problema stigle do finalne grupe, da bi 15. oktobra nakon prve četvrtine rezultat bio 3:0 za Jugoslaviju. Mađari su uzvratili, izjednačili pre kraja prvog poluvremena. Potom je u trećoj deonici Jugoslavija ponovo povela sa 1:0, ali je Mađarska uspela da dođe do 4:4.
U nastavku takmičenja u finalnoj fazi Jugoslavija je savladala Sovjetski savez sa 2:0, potom i Italiju sa 2:1, ali su Mađari bili ubedljiviji, sa većom gol-razlikom savladali svoje rivale i zbog dva pogotka više po treći put osvojili zlatnu medalju ispred Jugoslovena.
Sastav Jugoslavije
Milan Muškatirović, Ivo Trumbić, Vinko Rosić, Zlatko Šimenc, Božidar Stanišić, Anton Nardeli, Zoran Janković, Mirko Sandić, Frane Nonković, Ozren Bonačić, Karlo Stipanić
Meksiko Siti (1968)
Prvi put je na olimpijskom turniru u vaterpolu odigrana utakmica za zlatnu medalju u Meksiko Sitiju 1968. godine, i po prvi put zlato je došlo u Jugoslaviju. Rival je bila selekcija Sovjetskog saveza, a datum 25. oktobar 1968. godine. U neizvesnom meču tokom prvih pet minuta (od 20 ukupno) Sovjeti su diktirali dešavanja u bazenu, vodili sa 3:2, ali je Jugoslavija uspela prvo da do kraja poluvremena izjednači na 5:5, a potom dođe i do prednosti od 9:6. Ipak, sjajnom igrom u poslednjoj četvrtini rival je uspeo, najviše zahvaljujući dva gola Alekseja Barkalova u poslednjih 35 sekundi stigli do 11:11, pa je meč ušao u produžetke.
Tamo su postignuta dva gola sa peteraca za 13:11 i veliku pobedu Jugoslavije.
Briljirali su Marović sa pet, Bonačić i Sandić sa po tri gola, dok su Janković i Trumbić dodali po jedan.
Sastav Jugoslavije
Ozren Bonačić, Dejan Dabović, Zdravko Hebel, Zoran Janković, Ronald Lopatni, Uroš Marović, Đorđe Perišić, Miroslav Poljak, Mirko Sandić, Karlo Stipanić, Ivo Trumbić
Moskva (1980)
Nakon dva vezana peta mesta, Jugoslavija je ponovo stigla do šanse da se bori za medalju. U Moksvi je sistem bio takav da je šest ekipa igralo finalnu grupnu fazu. Jugoslavija je savladala Mađarsku 8:7, Holandiju 5:4, Španiju 7:6, ali su remi sa Kubom (7:7) u prvom, odnosno poraz od Sovjetskog saveza 8:7 u poslednjem, petom kolu značili da će zlato put Moskve, a Jugoslaviji je preostalo da sačeka neku novu priliku za drugu titulu.
Rusija je tokom tog meča diktirala dešavanja u bazenu gotovo celim tokom meča, nakon tri četvrtine vodila 6:4, „plavi“ su uspeli da smanje na gol minusa, ali ne i da dođu do preokreta. Rudić je prednjačio sa tri pogotka.
Sastav Jugoslavije
Milorad Krivokapić, Luka Vezlić, Zoran Gopčević, Damir Polić, Ratko Rudić, Zoran Mustur, Zoran Roje, Milivoj Bebić, Zoran Trifunović, Boško Lozica, Predrag Manojlović
Los Anđeles (1984)
Podmlađena selekcija Jugoslavije otišla je u SAD sa namerom da pokuša da napravi iskorak u odnosu na prethodne godine, u čemu su i uspeli. Nakon relativno lakog puta ka finalnoj grupi, „preskočena“ je Australija sa 9:6, da bi najveći test usledio protiv Zapadne Nemačke. Velika borba, mnogo preokreta i pobeda od 10:9 doneli su Jugoslaviji sjajnu poziciju pred meč 3. kola protiv Španije koji su odigrali gotovo savršeno, i sa 14:8 napravili ključni korak ka zlatu. Glavni rival za najsjajnije odličje bila je reprezentacija domaćina, SAD, protiv koje je Jugoslavija remizirala 5:5 i boljom gol razlikom (+14 u odnosu na +9) stigla do drugog zlata u istoriji.
Sastav Jugoslavije
Milorad Krivokapić, Deni Lušić, Zoran Petrović, Božo Vuletić, Veselin Đuho, Zoran Roje, Milivoj Bebić, Perica Bukić, Goran Sukno, Tomislav Paškvalin, Igor Milanović, Dragan Andrić, Andrija Popović
Seul (1988)
Treću zlatnu medalju Jugoslavija je osvojila u Seulu, i to tako što je po drugi put zaredom za glavnog rivala imala SAD. Nakon izuzetno teške borbe i nerešenog rezultata, meč je odlučen u produžecima i to pobedom Jugoslavije od 9:7, čime se Jugoslavija osvetila Amerikancima za poraz na otvaranju od 7:6.
Sastav Jugoslavije
Aleksandar Šoštar, Deni Lušić, Dubravko Šimenc, Perica Bukić, Veselin Đuho, Tomislav Paškvalin, Mirko Vičević, Igor Gočanin, Dragan Andrić, Mislav Bezmalinović, Igor Milanović, Goran Rađenović i Renco Posinković
Atina (2004)
Imala je odličnu šansu Jugoslavija da dođe do zlata te 2004. godine, ali su se u finalu isprečili Mađari. Nakon izjednačenog prvog poluvremena tokom kog su obe ekipe imale po pet postignutih golova naša reprezentacija je stigla do 7:5, ali je u završnici meča nalet Mađara bio nezadrživ, pa su sa tri gola u poslednjoj deonici stigli do 8:7.
Sastav Srbije i Crne Gore
Aleksandar Ćirić, Vladimir Gojković, Danilo Ikodinović, Viktor Jelenić, Predrag Jokić, Nikola Kuljača, Slobodan Nikić, Aleksandar Šapić, Dejan Savić, Denis Šefik, Petar Trbojević, Vanja Udovičić, Vladimir Vujasinović
Rio de Žaneiro (2016)
Posle srebra u Atini usledile su dve bronze, da bi u Riju sam turnir tekao veoma loše, pa su „na mišiće“ izabranici Dejana Savića izborili prolaz iz grupne faze, nakon čega su zaigrali kako bi trebalo i stigli do finala. Tamo su bili Hrvati, a pitanje pobednika nije se postavljalo. Briljirao je Dušan Mandić sa četiri gola, a Srbija tokom čitavog meča imala prednost, pa je na kraju zabeležena izuzetno ubedljiva pobeda za prvo zlato pod imenom „Srbija“ – 11:7.
Sastav Srbije
Gojko Pijetlović, Dušan Mandić, Živko Gocić, Sava Ranđelović, Miloš Ćuk, Duško Pijetlović, Slobodan Nikić, Nikola Jakšić, Milan Aleksić, FIlip Filipović, Andrija Prlainović, Stefan Mitrović, Branislav Mitrović
Bonus video: Igrali smo vaterpolo sa Savom Ranđelovićem i dao nam je obećanje
Pratite nas i na društvenim mrežama:
Učestvuj u diskusiji ili pročitaj komentare
