Pod bledim novembarskim suncem, na vetrometini Njegoševe, u srcu Englezovca, stoji jedno bucmasto derle, odenuto u crno. Donji deo trenerke, vetrovka, „hudi“: kapuljača je spuštena, otkriva lice zajapureno od pretilosti, nedavnog dečaštva i sirovinskog sastava odore – čisti poliester, ni traga prirodnom materijalu, da crnina bude postojana, da joj ništa ne može deterdžent ni ako kod kuće ovu uniformu, jer to je oblik uniforme, neko u veš-mašini opere na najjačem programu. Lice dečakovo uokvireno je dužom kosom, još neošišanom po pravilu službe paramilitarne formacije koja ga je postavila da stoji tu, na uglu sa Alekse Nenadovića, pored zida jada.