Lazara Koliševskog iz Makedonije, koji je posle Titove smrti na mestu predsednika Predsedništva SFRJ bio svega jedanaest dana, zamenio je 15. maja 1980. godine Cvijetin Mijatović, kadar Bosne i Hercegovine.
Njega su zbog toga što je više živeo u Beogradu nego u Sarajevu (bio oženjen poznatom glumicom Mirom Stupicom) još nekako doživljavali “jugoslovenski”, a potom su se svakog 15. maja na čelu države smenjivali likovi za koje je mnogo važnija bila odrednica republike, odnosno autonomne pokrajine: Sergej Krajger, Petar Stambolić, Mika Špiljak, Veselin Đuranović, Radovan Vlajković, Sinan Hasani, Lazar Mojsov, Raif Dizdarević, Janez Drnovšek, Borisav Jović…
Manje zbog kolektivnih rukovodstava i jednogodišnjih mandata na saveznom nivou, a mnogo više što među komunističkim funkcionerima više nije bilo ličnosti formata “od Vardara pa do Triglava”.
A onda je 15. maja 1991. prvo sprečeno, a posle mesec i po dana nevoljno prihvaćeno da Jovića zameni prvi nekomunistički političar Stjepan Mesić iz Hrvatske, koji je za sebe odmah rekao da je “poslednji jugoslavenski predsjednik”.
Ta ujdurma Slobodana Miloševića upisala je u istoriju i Sejdu Bajramovića (16. maj – 30. jun 1991.), ali i Branka Kostića koji je vodio krnje Predsedništvo SFRJ dok u junu 1992. nije ukinuto.
Ne bih više da vas zamaram tom nesrećnom hronikom, jer “svi ti pajaci na pokretnoj traci”, kako je pevao Balašević, nisu najveći krivci što se raspala zajednička država. Koju je u noći između 14. i 15. maja ove godine bar donekle uspela da ujedini gospođica Ana Đurić, u Hrvatskoj i Crnoj Gori poznata po “finally, twelve points Serbia”.
“Konstrakta” se tako javlja kao centar novih kontakata, jer izgleda da se mnogo bolje sporazumevamo na – latinskom.
***
BONUS VIDEO: Milan Vukelić: Ovo što radi Konstrakta je poezija
***
Pratite nas i na društvenim mrežama:
Koje je tvoje mišljenje o ovoj temi?
Ostavi prvi komentar