Nisam nameravao da se ozbiljnije bavim aktuelnim osnivanjem Partije radikalne levice, tim pre što ime ove najnovije političke stranke u sadašnjim prilikama u Srbiji deluje pomalo oksimoronski. Kad na ozloglašeno “radikalno” dodate skrajnuto “levica” , prva asocijacija nije da je spajanjem protivrečnosti stvoren novi pojam, što je defincija ove stilske figure, nego se više nameće zaključak - oksidirane ideje za morone!

Ipak, korektno je da objavimo da su na 12. redovnom kongresu Socijaldemokratske unije, koji je imao izborni karakter, usvojeni predlozi novog Programa i programskog dokumenta Deklaracije o radničkim pravima, predlog novog Statuta, čime je ime stranke promenjeno iz Socijaldemokratska unija u Partija radikalne levice. Usvojeni su programski ciljevi stranke u skladu sa predlogom novog Programa, promena naziva Socijaldemokratske omladine u Radnička omladina i Foruma žena u Front žena.

Mislim da je u čitavom tom vokabularu iz ne tako davne prošlosti najgore prošla upravo ideja “levice”, kao i dalje privlačne platforme za okupljanje i delovanje progresivnih društvenih snaga, tim pre što je posle neuspelog baštinjenja tog imena i utapanja Levice Srbije Borka Stefanovića u Stranku slobode i pravde Dragana Đilasa ostao prazan prostor na tom delu ovdašnje političke scene.

Da se malo našalim, veća je gužva bila na levom krilu tokom karijere Dragana Džajića, po mnogima najboljeg ovdašnjeg fudbalera svih vremena, jer je u ostalim klubovima bilo nekoliko sjajnih “jedanaestica”, od Krasnadora Rore i Ivice Šurjaka do Dževada Šećerbegovića i “Tice” Derakovića, da ne pominjem dva Boška, Antića iz Sarajeva i Đorđevića iz Partizana, ali su svi oni ostali u dubokoj senci neprikosnovenog velemajstora sa “Marakane”.

Zbog toga smatram da su “kumovi” postigli autogol, misleći da će pojmom “radikalno” načiniti otklon i od svega što već dugo tavori na tom polu spektra političkih ideja, ali i od “socijalističkog nasleđa”, od koga bi da pobegnu, predstavljajući se boljim, pametnijim i drukčijim…

“Politička borba u višepartijskom sistemu se do 2000. godine vodila isključivo u cilju obaranja režima Slobodana Miloševića, a posle toga je smisao političke borbe sveden na borbu za vlast. Težište politike se svodilo na status pokrajine Kosova i Metohije i proces integracije u Evropsku Uniju. Političke stranke su se smenjivale na vlasti i u opoziciji, a nisu donosile ništa novo. Očuvane su i razvijene sve one nacionalističke ideologije koje su i dovele do ratova devedesetih. Na političkoj sceni se nije izgradila pozicija jake političke partije levice, a građanske inicijative koje su doprinele rušenju Miloševića su marginalizovane”, deo je sjajne analize kolege Dragana Stojkovića, u predgovoru njegove knjige “Sumrak Republike” (“Mostart”, Zemun, 2019).

Njen podnaslov je “politika za XXI vek u lavirintu tranzicije”, a poslednji kongres Socijaldemokratske unije je, kažu, predstavljao “pokušaj da se iz izađe iz lavirinta nemoći i prevaziđenih ideja”. Javnosti je predstavljen kao “završnica procesa ujedinjenja levih snaga u Srbiji u parlamentarnu borbu, koji je započet pozivom SDU iz 2018. godine, što je nastavljeno kroz zajedničku saradnju protiv nasilnih iseljenja, protiv izgradnje minihidroelektrana, i kroz ujedinjenje pojedinki i pojedinaca iz Levog samita Srbije, Diema25, članica i članova studentskog pokreta iz Novog Sada i Beograda”.

Veoma brzo će se pokazati da li je sve to dovoljno da Ivan Zlatić, 45-godišnji aktivista iz Čačka, koji je na ovom kongresu izabran u Predsedništvo PRL, može da kaže: „Naša partija je u protekle četiri godine postala mesto okupljanja levih snaga u Srbiji oko zajedničke parlamentarne borbe, i stvorila prostor da se u Srbiji po prvi put nakon raspada SFRJ formira samostalna leva parlamentarna snaga, da levica više ne tavori na margini, ograničena kompromisima sa domaćim mafijaškim strukturama poput SPS, DS ili LDP, te kompromisima sa stranim interesima da se naše društvo razbije u jeftinu i poslušnu radnu snagu.“