0
Reumatoidni artritis je hronično zapaljensko reumatsko oboljenje koje zahvata zglobove, ali neretko i unutrašnje organe, nervni sistem i kožu.
Reumatoidni artritis spada u grupu tzv. sistemskih bolesti vezivnog tkiva. Zapaljenje počinje u sinovijalnoj membrani – opni koja oblaže unutrašnjost zgloba i koja obezebeđuje ishranu zglobne hrskavice i stvaranje zglobne tečnosti.
Kao posledica dolazi do stvaranja panusa – umnoženog tkiva zapaljene sinovijske membrane koje ima zloćudne osobine. Naime panus razjeda zglobnu hrskavicu, zglobne okrajke kostiju, ali i sve ostale strukture zgloba. To se manifestuje bolovima, ukočenošću, deformacijama i poremećajem funkcije zahvaćenih zglobova, piše Stetoskop.
To je široko rasprostranjena bolest, a prisutna je u skoro svakog stotog stanovnika na zemaljskoj kugli. Češće se javlja u žena, a naročito u periodu između četvrte i šeste decenije života.
Uzrok bolesti je još uvek nepoznat. Pretpostavlja se da kod genetski predisponirane jedinke pod uticajem faktora spoljne sredine najverovatnije nekih bakterija ili virusa dolazi do pojave bolesti, piše Danas.rs.
Kada govorimo o ulozi naslednog faktora treba istaći sklonost oboljevanju osoba sa specifičnim genskim obeležjima kao što je šifra HLA DR 4 (određeno mesto na mapi gena). Naučna otkrića na ovom polju su se umnožavala pa je logično nastala i atraktivna ideja o mogućoj genskoj terapiji ove bolesti. Takođe, utvrđeno je i da ukoliko je bolest prisutna u jednog blizanca postoji 30% verovatnoće da će se kroz koju godinu ispoljiti i u drugog.
Osim toga, značajna uloga u nastanku bolesti se pripisuje i infekciji (bakterijama ili virusima).
Kada smo pomenuli važnost hormonalnih faktora, odnosno češće oboljevanje žena, postoji i povecan rizik za ispoljavanje ovog oboljenja u prva tri meseca posle porođaja.
Pretpostavlja se da u zglobu, odnosno u sinovijalnoj membrani dolazi do reakcije između stranog agensa – antigena /deo neke bakterije ili virusa/ i najznačajnije ćelije imunološkog sistema jedinke T limfocita. U sadejstvu sa drugim imunološki aktivnim ćelijama /makrofagi i fibroblasti/ dolazi do stvaranja supstancija koje omogućuju njihovu dalju komunikaciju a istovremeno i započinju proces zapaljenja. One se nazivaju citokini, a među njima su najznačajniji TNF alfa i interleukin 1.
Oni i brojni drugi faktori podstiču zapaljenje, širenje i stvaranje novih krvnih sudova, otok tkiva, lokalno nagomilavanju ćelija, što sve zajedno, kao krajnji ishod ima stvaranje tzv. granulacionog tkiva – panusa i trajno oštećenje zgloba.
Sa boljim poznavanjem mehanizama oštećenja tkiva u reumatoidnom artritisu počela su i ispitivanja tzv. bioloških lekova, kojima bi se moglo delovati na najvažnije ćelije i procese zapaljenja u terapijske svrhe.
Kad su pitanju prvi simptomi reumatoidnog artritisa, ova bolest obično počinje podmuklo, sa sporim razvojem simptoma i znakova, što može trajati nedeljama pa i mesecima. Najčešće prve tegobe koju osete oboleli su jutarnja ukočenost jednog ili više zglobova, praćeni bolom prilikom pokreta.
Broj zahvaćenih zglobova je različit, ali je obično veći od pet. U početku broj zahvaćenih zglobova može biti i manji, ali se kasnije umnožava.
Po pravilu, to su mali zglobovi šaka i stopala, nešto ređe laktovi, kolena i skočni zglobovi, a još ređe ramena i kukovi. Veoma je bitno da je zahvatanje zglobova simetrično.
Jutarnja ukočenost, koja traje duže od sat vremena, predstavlja možda i najznačajniju odliku bolesti koja reumatoidni artritis razlikuje od drugih zapaljenskih reumatskih bolesti.
Mogu biti prisutni i opšti simptomi zapaljenske bolesti: gubitak apetita, telesno propadanje i povišena telesna temperatura.
Lečenje reumatoidnog artritisa obuhvata različite pristupe kako bi se smanjili simptomi i poboljšala funkcionalnost zapešća i zglobova. Terapija obično uključuje upotrebu lekova kao što su nesteroidni antiinflamatorni lekovi (NSAID) i diseas-modifying antirheumatic drugs (DMARDs) koji pomažu u kontrolisanju upale i usporavanju progresije bolesti.
Fizikalna terapija može pomoći u održavanju pokretljivosti zglobova i jačanju mišića oko njih. U nekim slučajevima lekari mogu preporučiti biološke lekove koji su ciljani na specifične delove imunosistema. Takođe, promene u načinu života, kao što su zdrava ishrana i umerena fizička aktivnost, mogu doprineti boljem upravljanju simptomima i kvalitetu života.
