0
Sa Plavim cvijetom Zrinko Ogresta nastavlja da se pozicionira na udarnom tematsko-stilskom terenu hrvatske kinematografije, koji okupira ponekad poetska, ponekad snažno socijalna melodrama, a kojom suvereno vlada Ognjen Sviličić, “brat Dardenne” hrvatskog filma.
Ogresta, čiji opus mi nije u potpunosti poznat, užasnuo me je svojim “studentskim” arthaus dramicama poput (nepodnošljivih) Iza stakla i Projekcije, ali više nego prijatno iznenadio svojim pretposlednjim naslovom, S one strane, u kome pored sjajne Ksenije Marinković igra i Lazar Ristovski, koji se ovde pojavljuje kao ko-producent sa svojim “Zillionom”.
Plavi cvijet je jednostavna, minimalistička priča o jednom (ne toliko sudbonosnom, koliko indikativnom) danu iz života radnice Mirjane. Priča počinje u davno neviđenom režijskom retro-duhu osmadesetih otkrivanjem bitnih detalja (njene afere s pretpostavljenim) koji promiču ispod špice filma. Nakon toga Mirjana se nalazi sa svojom majkom Violetom, koja je došla u grad zbog nekih medicinskih pregleda.
Slučajno, baš tog dana u gradu je i Mirjanin bivši muž, Vlado, koji živi u Nemačkoj. A nešto kasnije upoznaćemo i Mirjaninu ćerku Veroniku, tinejdžerku, koja mašta o “soul školi” u Americi. A ne bi trebalo da zaboravim da pomenem da, kako to u ovim fimovima obično biva, jedan od ključnih momenata filma dolazi u vidu nagrade koju Mirjana treba da primi za 20 godina profesionalne vernosti firmi u kojoj radi…
Ogrestin film je doku-drama koja nam drži pažnju uverljivošću i izborom detalja kojima on kroji Mirjanine odnose sa bitnim ljudima njenog života. I dok oni “pokućni”, s majkom, cvrče prirodnošću, malo mi je teže da poverujem u Mirjanine noćne “skandinavske” tipove “ženskog” provoda (“Hrvati” su, i inače skloni precenjivanju sopstvene realnosti u filmovima), sve sa klupskim izlaskom i seksom u autu. Mirjana jednostavno nije taj tip žene, a sumnjam da takvih tipova žena u Hrvatskoj uopće i ima. Ogresta, očigledno, vidi svoj film više kao “evopski”, a manje kao “hrvatski”.
U poslednjoj partiji filma Ogresta će, po meni, pokvariti solidno tkani realizam jednom felinijevskom minijaturom, koja iako emotivno efektna, narušava prethodno postavljeni tok, a možda filmu, koji boluje od “tihih muka” nije ni trebala ova vrsta (dodatnog) tragičnog udarca da nam “zaokruži” Mirjanin uigrani, ali disfunkcionalni život. Ipak, mislim da će, naročito, gledateljke biti zadovoljne pažnjom koju im je jedan muškarac ukazao baveći se komplikovanom dinamikama odnosa majki i ćerki, kao i nezavisnim životom jedne moderne, samohrane majke “na Balkanu”, sa svim njenim, sebičnjikavim, manama i neočekivano skromnim vrlinama.
OCENA: 6/10
Bonus video: Ivan Tomić o poslednjoj ulozi Marka Živića