2
Zvezda filmova "Dolče vita" i "Jedan čovek i jedna žena", koja je preminula u 92. godini, imala je jedinstvenu filmsku pojavu koja je istovremeno bila privlačna i tajanstvena.
Francuska glumica Anuk Eme bila je zanosna filmska ikona šezdesetih godina prošlog veka čiji su talenat i nedodirljiva lepota obavijena glamurom opčinila svet.
Svojim upečatljivim šarmom i gospodskim stilom postala je ikona filmske scene šezdesetih godina u Francuskoj, Italiji i širom sveta. Očaravala je mističnošću. Imala je nešto od mlade Džoan Kraford i Marlene Ditrih, kao i svoje zemljakinje i savremenice Kapusin, slavne manekenke i glumice. Eme je zračila enigmatičnom seksualnom aurom, začinjenom melanholijom, sofisticiranošću i rezervisanošću. Njeno lice nikada nije moglo da bude smešno ili nadmeno, piše „Gardijan“.
Čuveni reditelj Hirokazu Koreeda jednom je napisao duhovitu crticu da sve velike francuske glumice imaju iste inicijale imena i prezime: Simon Sinjore, Brižit Bardo… i naravno, Anuk Eme (Anouk Aimée), a to se se apsolutno uklapa u tradiciju prepoznatljivosti brenda. Iako je Anuk to bilo umetničko ime pošto je rođena kao Nikol Drajfus, izvedeno iz imena njenog prvog filmskog lika i važne reči „voljena“, ostalo je zapisano u istoriji filmske umetnosti.
U muzičkoj drami „Lola“ Žaka Demija iz 1961. godine, u kojoj nema muzike, igrala je naslovnu ulogu – kabare pevačicu (poput Ditrih u „Plavom anđelu“) koja očarava muškarce širom mesta, ali upravo je njena prirodna nedodirljivost bila ključna za tu poželjnost. Potom je Demi angažuje u filmu „Model Shop“ (1969), kada obnavlja lik Lole koja radi u sumnjivom studiju gde muškarci mogu da prave lascivne fotografije.
Drugi reditelji su u Anuk pronašli istu melodramatičnu „muza“ koju je možda podstakla njena aura nedodirljivosti. Žak Beker je 1958. snimio film „Montparnase 19“ o Modiljaniju, u kojem je igrala Žanu Ebitern, modela i ljubavnicu slikara.
Međutim, reditelj čiji su filmovi zaista stavili Anuk Eme u žižu javnosti bio je, neobično za nju, Federiko Felini, čiji tip ona verovatno nije bila, ali je ostavila snažan utisak manjim ulogama u njegovim ranim remek-delima „Sladak život“ (1960) i „8½“ (1963).
U ostvarenju „Sladak život“ tumači Madalenu (Felini šaljivo aludira na biblijsku „pokvarenu ženu“), bogatu i prelepu naslednicu koja se ravnodušno dosađuje modom u Rimu i nakon susreta sa novinarom, kojeg je oživeo Marčelo Mastrojani, u noćnom klubu, odlazi s njim i prostitutkom (možda i pravom Magdalenom) na dekadentnu trojku u haotičnom stanu te žene. Prirodna visina Anuk Eme činila ju je savršenom za ulogu i, sa svojim rasterećenim odnosom i lepotom, moglo bi se reći da je skoro izmislila modnu otmenost italijanskog filma koju je kasnije razvio Mikelanđelo Antonioni.
U filmu „8½“, Felini joj je nešto manje kavaljerski dao ulogu mučene žene reditelja filma, koja je noseći stroge naočare, neugodna, zahtevna i kritična i daleko od majčinske senzualnosti često bila prisutna u njegovim vizijama idealnih žena. Ali, Eme je i tu ulogu vrhunski odigrala.
Međunarodnu slavu stekla je kao romantična glumica sa rediteljem Klodom Lelušom. Nasuprot snažnoj glavnoj muškoj ulozi koju je odigrao slavni Žan Luj Trentinjan u filmskom hitu „Čovek i žena“ iz 1966. godine, Anuk Eme je za svoju kreaciju dobila Bafta nagradu, Zlatni globus i nominaciju za Oskara. U toj gorko slatkoj ljubavnoj priči koja se odvija u pozadini muškog izazova i opasnosti, oni tumače uloge udovaca koji se sreću u školi koju pohađaju njihova deca. Njen suprug je kao kaskader poginuo radeći opasnu scenu, a Trentinjan igra vozača trkačkih automobila koji svaki put kada izađe na stazu rizikuje život. Iako smrt baca senku na njihov odnos, ta priča postaje još uzbudljivija zahvaljujući njihovom glumačkom senzibilitetu. Ovaj francuski film koji za razliku od holivudskih ljubavnih priča ne tone u patetiku, vinuo je Anuk Eme u orbitu. Ona i Trantinjan su reprizirali uloge u dva nastavka – od kojih je drugi „Najbolje godine života“, zapravo bio njen poslednji nastup na filmu.
Anuk Eme je rođena 27. aprila 1932. godine u Parizu, a roditelji su joj bili francuski glumci Anri Drajfus i Ženev Sorijaj. Kako bi izbegla progon i sakrila jevrejsko poreklo, tokom Drugog svetskgo rata menja ime i prezime u Fransoaz Duran. Njenu lepotu primetio je poznati francuski reditelj Anri Kalef tokom večere u jednom kineskom restoranu, koji ju je odabrao za ulogu Anuk u romantičnoj drami „La maison sous la mer“ (1947). U svojoj 16. godini postala je Anuk Eme. Upravo je ime lika Anuk zadržala kao umetničko, i dodala prezime Eme („Aimee“) za koje je zaslužane čuveni pesnik Žak Prever, koscenarista njene prve glavne uloge u „Ljubavnicima iz Verone“, modernizovanoj verziji Šekspirovog Romea i Julije.
Udavala se tri puta. Tokom šezdesetih godina bila je u vezi sa francuskim pesnikom, romanopisacem, dramatičarom, slikarom, dizajnerom, režiserom i bokserskim trenerom Žanom Koktoom. Ćerka i unuka bile su uz nju do sudnjeg dana.
Za jedinstvenom Anuk Eme, koja je na filmsko platno prenela ličnu harizmu i šarm, žale svi ljubitelji sedme umetnosti.
Bonus video: Francuski ambasador o filmu „Čuvari formule“ Dragana Bjelogrlića
