7
Latinka Perović, jugoslovenska i srpska istoričarka i političarka, preminula je večeras u 89. godini.
Rođena je 4. oktobra 1933. godine u Kragujevcu. Sa samo 27 godina bila je predsednica Antifašističkog fronta žena Srbije (AFŽ). Kao vrlo mlada, priključila se Savezu komunista. Član Predsedništva Centralnog komiteta Narodne omladine Srbije je postala sa samo 20 godine, a sa 23 godine je bila član Predsedništva Centralnog komiteta Narodne omladine Jugoslavije. Bila je predsednica konferencije Antifašističkog fronta žena (1960-1964) i sekretar Centralnog komiteta Saveza komunista Srbije (1968-1972). Bila je i na čelu komisije Centralnog komiteta SKJ za ideološki rad. Važila je za najuticajniju ženu u Srbiji toga doba, koja na visoku funkciju nije došla zahvaljujući braku sa nekim rukovodiocem.
Za vreme njenog mandata, vođen je sudski proces protiv profesora Mihaila Đurića zbog kritike ustavnih amandmana iz 1971. i konstatacije da oni vode SFRJ ka raspadu.
Nakon gušenja Hrvatskog proleća (MASPOK) 1971. godine, usledila je i takozvana čistka srpskih liberala. Dana 18. oktobra 1972. godine, objavljeno je pismo Josipa Broza Tita upućeno članovima SKJ, kao poziv na borbeniju partiju, „demokratski centralizam“ i veći nadzor SKJ nad društvom, a zatim su usledili njegovi razgovori sa rukovodiocima SK Srbije i SR Srbije. Osam dana kasnije, 26. oktobra 1972. godine, ostavke na partijske i državne funkcije su podneli Marko Nikezić (predsednik CK SK Srbije), Latinka Perović (sekretar CK), Bora Pavlović (sekretar Gradskog komiteta Beograda), zatim i savezni sekretar inostranih poslova Mirko Tepavac, a iz solidarnosti povukao se i Koča Popović.
Nikada se nakon toga više nije vratila u politiku. Posvetila se istorijskom istraživanju i postala poznata kao prominentna stručnjakinja za srpsku istoriju 19. veka, kao i srpsku savremenu istoriju.
Od 1976. do 1998. radila je na Institutu za noviju istoriju Srbije. U svojim tekstovima i studijama o savremenoj Srbiji, često je naglašava da Srbija ima potrebu za političarom koji će javno preuzeti odgovornost za zlodela počinjena u bivšoj Jugoslaviji kako bi se pomoglo pomirenje sa susednim državama i sprečilo ponavljanje slične tragedije.
Perovićeva se posvetila naučnom radu na polju istorije, u oblastima istorije Srbije 19. veka i istorije radničkog pokreta. Radila je na Institutu za istoriju radničkog pokreta – Beograd od 1976. do 1998. godine, a od 1993. do 1998. godine bila je glavni i odgovorni urednik časopisa Tokovi istorije.
***
BONUS VIDEO: Vida Ognjenović o Dejanu Mijaču
Učestvuj u diskusiji ili pročitaj komentare