Devedesete godine bile su vreme kad nije bilo mesta gde si mogao da se skloniš od mraka i užasa, ma gde u bivšoj Jugoslaviji da si se zatekao, niti je za njih u tom trenutku iko od običnih ljudi bio spreman. Kad je objavio svoj prvi roman "U potpalublju" 1994, i za tu knjigu dobio NIN-ovu nagradu za roman godine, postavši njen najmlađi dobitnik ikad, Vladimir Vlajsa Arsenijević doživljen je kao glas nove generacije, koja je prvi put skupila snagu da književnim sredstvima svedoči o tragediji u koju je bačena. Kako je to izgledalo iz lične perspektive, kuda nas je sve to zajedno dovelo i šta dalje? Ovo su odgovori na pomenuta pitanja iz ugla jednog savremenog beogradskog pisca i aktiviste, poteklog iz prve generacije lokalnih pankera.