U montipajtonovskoj Srbiji nema te javno izrečene gluposti koja se ubrzo ne pokaže tačnom, kao što nema ni činjenice koja u tumačenju raznih glupaka neće pretvoriti u svoju suprotnost. Još u vreme prvih nagovešataja ukidanja vanrednog stanja lansiran je i od kojekakvih “stručnjaka” obilato korišćen sasvim netačan izraz “socijalna distanca”, kojim je ukazivano na potrebu da se, laički rečeno, drži prostorno rastojanje među ljudima i kad svakodnevni život počne da se vraća u normalu.

Uzalud su moj prijatelj Ivan Lazarević i desetine tviteraša ukazivali da se “socijalna distanca odnosi na statusne, hijerahijske i druge razlike između pojedinaca koji pripadaju različitim socijalnim odnosno društvenim grupama”, te da je najbolji primer za to kastinsko uređenje. Kad se već pojavila i sumnja da neki, korišćenjem tog netačnog, rogobatnog i zloćudnog izraza “možda baš žele socijalnu a ne prostu fizičku distancu”, pojavio se izvesni Dragan Savić, šef saobraćaja Beogradske autobuske stanice, koji je nekoliko puta pred televizijskim kamerama ukazao na potrebu “socijalne destinacije”. To je ne samo prethodne rasprave pretvorilo u smejuriju, nego je neopravdano bacilo u zasenak i drugi produkt te škole mišljenja, da se “socijalne destinacije moraju pridržavati svi koji negde gaglaputuju”.

Sve to je možda bilo smešno do preksinoć, kad smo videli koliko se malo mari za potrebu fizičke razdvojenosti ljudi, koji su dovedeni na određenu destinaciju da gaču političke parole. Pločnik ispred Doma Narodne skupštine tako je postao “socijalna destinacija”, na kojoj je jasno pokazana i neophodnost socijalnog distanciranja od kaste koja je sve to organizovala, ali i od nesretnika koji su tu gagladoputovali posebnim autobusima uz dnevnicu od hiljadu dinara.